Lucas Hamming was ‘even bezig met andere zaken’. Als een meestervermommer was hij Johnny in musical All Stars, Judas in mega tv-productie The Passion en winnend dirigent in kijkcijferkanon Maestro. Voor zijn persoonlijke en creatieve ontwikkeling vond hij dit noodzakelijke stappen in zijn carrière. Met al zijn verworven kennis gaat de focus nu vol op zijn derde album dat volgend jaar uit moet gaan komen. Falling is de eerste single daarvan. Aanstekelijke poprock die je meteen kan meezingen. Dit jaar wordt hij 27. ‘Laat ik eerst maar eens in leven blijven,’ hint hij naar de ‘Gouden Doden’ uit de pophistorie. Daarmee geeft hij meteen de rode draad aan van de theatertour die op stapel staat.
Lucas is een echte ‘publieksspeler’. Op het voetbalveld zou hij er omwille van de supporters er een extra dribbel uitgooien. Als popmuzikant gooit hij al zijn flair in de strijd. Hij is ook een ‘teamspeler’. Hij speelt de bal af naar een teamgenoot die er beter voorstaat. Hij (h)erkent het grote belang van zijn band. Hij speelt nog steeds met dezelfde muzikanten als waarmee hij bijna tien jaar geleden auditie deed op het Conservatorium van Amsterdam. ‘Met mijn nieuwe album wil ik mijn ontwikkeling laten zien, maar ook wil ik de charme, lol en enthousiasme van de band nog steeds kunnen overbrengen.’
In plaats van met een producer van buiten de band te werken, heeft hij de plaat geproduceerd samen met drummer Stijn van Rijsbergen. Ze hebben een interessante verschuiving van indiepop naar melodieuze poprock kunnen bewerkstelligen. Productioneel zitten ze nu in het segment waar hitmachines Robbie Williams en Maroon 5 altijd zo domineerden, en waar Harry Styles tegenwoordig koning is, maar wél nog steeds gebracht met die vertrouwde nineties Britpopbranie.
De eerste single Falling en opvolger Move Like This zijn in Lucas z’n eigen woorden ‘gewoon écht écht poppy.’ Meer dan ooit tevoren, mag je wel zeggen. ‘We wilden een andere plaat maken dan HAM [2015] en Luck Is For Suckers [2017],’ voegt hij toe. ‘Tame Impala en Arctic Monkeys maken ook elke keer een heel ander album.’
Focussen is het nieuwe credo van Lucas na bovengenoemde uitstapjes in andere podiumdisciplines, waar hij als podiumkunstenaar veel van heeft opgestoken. Hij toog in zijn eentje naar Bali om daar te gaan schrijven aan zijn derde album. ‘Ik ken mijn eigen gebruiksaanwijzing nu zo langzamerhand wel,’ zegt Lucas met zelfkennis.
‘Ik ben daar vooral heen gegaan om in mijn eentje te kunnen werken, zonder afleiding van mijn “normale” dagelijkse leven. Nu zat ik daar alleen met mijn gitaar. Tegenwoordig werkt iedereen op zijn computer, ik ook, maar een goed liedje begint nog altijd bij zang en gitaar. Het ging me eerst om de liedjes, daarna pas om de productie.’
Het is inderdaad een bekend gegeven dat een goed liedje gestript tot op zijn geraamte overeind blijft. Productie is noodzakelijke aankleding. ‘Ik kon met Stijn altijd nog de boel omgooien. En dat is ook gebeurd,’ blikt hij tevreden terug. ‘Door corona hadden we extra veel tijd om aan de details te kunnen werken. Oorspronkelijk waren we van plan om er een maand aan te zitten. Het werden er nu drie.’ Typisch gevalletje van het Cruijffiaanse credo ‘elk nadeel hep z’n voordeel.’ En je hoort het erin terug. Wat Lucas hier verricht verschilt qua super-de-luxe grote productie in niets van wat Harry Styles doet.
Is die kaal gebleven ballad Never Fall In Love Again een onbewerkte demo van Bali? ‘Nee, die opname is hier gemaakt,’ vertelt hij. ‘We besloten om die ongeproduceerd te laten. Zo komt dat liedje er beter uit.’ Omgevingsgeluiden als een krakende stoel hebben ze voor dat effect er ook gewoon in laten zitten. ‘Het is dan net alsof je erbij bent.’ Alleen in de intro van Numb zit nog ‘een restje Bali’. ‘Dit heb ik ’s nachts met mijn telefoon op het balkon van mijn boomhut opgenomen,’ verduidelijkt hij.
Er staan twee liedjes op het nieuwe album met titels die al ‘vergeven’ leken te zijn aan hits uit het verleden. Wie hadden er ook alweer een lied dat Rule The World heette? ‘Sterker nog: het was eerst zelfs de complete titel, Everybody Wants To Rule The World,’ verklaart hij met een grijns. Wat wil hij eigenlijk zeggen met Mr. Blue Sky (niet te verwarren met de ELO-classic)? ‘Op elke plaat van me staan wel liedjes over mijn gestoei met opgroeien. Ik zeg daar dat ik het nog niet helemaal kwijt ben. Ik heb mijn mojo nog.’
Waar komt die falsetstem vandaan die hij veelvuldig opsteekt? ‘Vroeger zong ik vooral heel luid omdat ik gehoord wilde horen, nu probeer ik meer een verhaal te vertellen. Als ik echt een statement wil maken, dan zet ik een luidere stem op. Ja, dan wil ik het laten horen ook.’ Dat doet hij bijvoorbeeld in de twee bijzonder catchy ‘Liam-iaanse’ tracks Falling en Rule The World.
‘Het was een leerzaam creatief proces. Ik wil het ook interessant houden voor mezelf. Ik heb zulke uitdagingen nodig.’ Net zo uitdagend is zijn ondernemerschap. De plaat, nu nog zonder titel en nog voorafgegaan door een EP, gaat hij zelf uitbrengen. ‘Alles zelf doen, mijn eigen verantwoordelijkheid nemen, dat is ook heel leerzaam. Wat dat zal opleveren? Dat zullen we zien. Ik kan in ieder geval zeggen dat ik er álles voor heb gegeven. All-in!’
